Сны аб Беларусi

Дзмiтрый Кудрэц

Дзесь мiж сiнiх азер i бязмежных лугоўЕсць мясцiна, абраная лесам.Прывячае там шэргат сасновых бароў,Мятны водар мурожных пакосаў.Хай няма хараства ў ей паўдневых краiн,Дзе да берага ласцiцца мора.Там надзеi маi, там маi каранi,Там пазнаў я i шчасце i гора…

«I мне нiкуды ад яе не дзецца…»

I мне нiкуды ад яе не дзецца,

Яна зноў расхвалюе неўзабаве

I без таго расхрыстанае сэрца

Мая шматпатрабуючая памяць.

Падзеi, людзi знiкнуць ў мiнулым.

Старыя казкi больш не зацiкавяць.

Але абудзiць мроi, што паснулi

Мая неўраўнаважанная памяць.

Закрэслю. Адмахну. Пайду на прынцып.

Але, нiбы жыцця апошнi шанец,

Трымцiць лiсцем чырвоным на галiнцы

Мая непадначаленная памяць.