Сны аб Беларусi

Дзмiтрый Кудрэц

Дзесь мiж сiнiх азер i бязмежных лугоўЕсць мясцiна, абраная лесам.Прывячае там шэргат сасновых бароў,Мятны водар мурожных пакосаў.Хай няма хараства ў ей паўдневых краiн,Дзе да берага ласцiцца мора.Там надзеi маi, там маi каранi,Там пазнаў я i шчасце i гора…

«Так i жывем, не гледзячы на крызiсы…»

Так i жывем, не гледзячы на крызiсы.

Усе пры справе ад святла да цемры.

I падлiчыўшы часам плюсы, мiнусы,

Мы разумеем, што не ўсе так дрэнна.

Так i жывем. На бога, чорта лысага,

Цi на кагосьцi там не спадзяемся.

Шукаем дзе б утульней прытулiцца нам,

Але ў сваiх мясцiнах застаемся.

Так i жывем. I клопаты штодзенныя

Перамяжаем з мараю прыемнай.

Кiруемся адвечнымi законамi,

Замацаваных на ўзроўнi генным.

Так i жывем. У горы альбо радасцi

Кiпiць заўседы шчодрае застолле.

Без уселякай выхвальбы, без зайздрасцi.

Нам некалi i думаць пра такое.

Так i жывем. Хвалюемся, змагаемся,

Лятаем, хоць зусiм не маем крылаў.

Калi ж жыцце да скону наблiжаецца,

Пытаем неба, а цi так мы жылi?