Восень
Восень, чаму ў душы маёй
Ты адгукаешся, восень, чаму?
Я чакаю цябе і люблю.
І не толькі за золата лісця
І шчодрасць тваю,
А за вецер пранізлівы,
Хмурае неба і дождж,
Што не хоча спыняцца,
І хмары, што неба
Накрылі наскрозь.
А надвор’е такое,
Што людзі не хочуць
Выходзіць із хат,
І надвор’ю такому,
Мала хто будзе рад.
А мяне, як бы хтосьці
Штурхае: “Ідзі!”.
Як бы кажа:
“У хаце сваёй не сядзі.
Не бывае надвор’е благім,
На дабро ўсё даецца ў жыцці,
Толькі трэба заўсёды
Конец ознакомительного фрагмента.
